Իրականությունը գունավորող տարածք

Ձմռան առաջին, բայց տարվա վերջին ամիսն իր խորհուրդն ունի. այն և՛ ավարտ է, և՛ սկզբի կանխագուշակ։ Ցանկացած ստեղծագործողի համար ժամանակը պայմանական նշանակություն ունի. ընթանալով կուտակում է ասելիք ու գաղափարներ, որոնք կերպար ու մարմին են ստանում՝ անցնելով մտքի ու սրտի արահետներով։

Իբրև հասարակության մտավոր շերտի ներկայացուցիչ, արվեստագետը գաղափարական և բարոյական ուղենիշի ֆունկցիա է կատարում նրա կյանքում։ Միաժամանակ պատասխանատու և պատվավոր առաքելություն, որն իրագործելու համար անհրաժեշտ են ասելիքի խոր շերտով հագեցած, համոզիչ, ինքնատիպ և ժամանակակից արտահայտչաձևեր։
Եվ այսպես, մի սրահ, որտեղ կողք կողքի ցուցադրված են տարբեր սերունդների ներկայացուցիչներ, նրանցից յուրաքանչյուրը դիտողի դատին է հանձնել իր վերջին ստեղծագործությունը։ Նկարիչների միության առաջին հարկի ցուցասրահով շրջելիս արվեստասերն ականատես է լինում նույն միջավայրում ապրող, սակայն յուրովի ընկալող և վերարտադրող անհատների ստեղծագործությունների։ 20-րդ դարի բոլոր ուղղություններն իրենց հարուստ բազմազանությամբ ներխուժել են հայկական միջավայր՝ օգնելով ժամանակակից խնդիրներն արտահայտելու մոդեռնիզմի և ավանգարդիզմի հարուստ գեղարվեստական ավանդույթների լեզվով։

Ցուցահանդեսը հիանալու և դատելու հնարավորություն էր ընձեռում այցելուներին և հենց իրենց՝ ստեղծագործողներին։ Բոլորին էլ հետաքրքիր է, թե ինչպիսի փոփոխություններ է կրել գործընկերների արվեստը։ Բազմազան ոճեր և ուղղություններ, կոլաժներ, գրաֆիկական աշխատանքներ, քանդակներ, բատիկ. այս ամենին հենվելով պետք է զարգանա արվեստը։
Ինքնատիպության հետ մեկտեղ արվեստագետը չպետք է կորցնի կապն ազգային ակունքների հետ, իսկ չսպառվելու համար անհրաժեշտ է զգալ ժամանակի զարկերակը, բնականաբար, չանտեսելով նաև համաշխարհային կերպարվեստի փորձն ու նվաճումները։

Գորշ և անհրապույր իրականությունը աշխուժացնող, գունավորող և իմաստավորող տարածքը մարդու կյանքում միշտ էլ արվեստին է պատկանել։ Տարին եզրափակելով մեկական աշխատանքների ցուցադրությամբ՝ դրական շարունակության սկիզբ ենք ակնկալում։

Տաթևիկ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ
Արվեստաբան

Մեկնաբանություններ